Anna Chrapusta: Lekarz musi mieć delikatny dotyk pracując z dziećmi

Uderzenie to też dotyk. Potrafiłaby Pani uderzyć człowieka?
Tak. Na pewno.

Szybka odpowiedź, nawet Pani się nie zawahała.
Ćwiczyłam wiele lat walki Wschodu. Stąd ta pewność.

Zdarzyło się Pani kogoś uderzyć poza treningiem?
Tak, pijaka, który nachalnie zaczepiał mnie późnym wieczorem. Na pewno też nie zawahałabym się uderzyć, jeśli trzeba byłoby stanąć w obronie dziecka.Takie rzeczy potrafię sobie wyobrazić.

Ma Pani twardą rękę?
To zależy od potrzeb i szerokiego sensu tego pojęcia. Jeśli twardą rękę w przenośni, to myślę, że tak, bo podejmuję decyzje szybko i bez wahania. Poza tym lekarz musi mieć twardą rękę w innych okolicznościach, w innych delikatną. Już w trakcie badania pacjenta widać różnice w roli dotyku. Bolący brzuch badamy dotykiem najpierw delikatnie. Następnie badamy mocniej, by wyczuć wszystkie opory wewnątrz brzucha. Różne typy dotyku dają nam odpowiedź na różne pytania i pomagają nam rozpoznać różne choroby. Podczas zabiegów mikrochirurgicznych wymagana jest ode mnie niezwykła precyzja. Ale na sali operacyjnej używam też często wiertarki czy piły by przeciąć kość.

Ale to nie oznacza, że Pani nie potrzebuje przytulania i głaskania?
Oczywiście, że nie. Każdy chce być przytulany przez kogoś bliskiego. Ale najbardziej tego potrzebuje dziecko. Poprzez kontakt, dotyk, poszukuje ciepła i spokoju. To wiem nie tylko jako matka, ale też jako lekarz, który pracuje z dziećmi. Od momentu narodzin noworodek uspokaja się, gdy jest na rękach mamy. Mówi się, że nawet rytm bicia serca albo głos mamy, który dziecko prawdopodobnie słyszy jeszcze przed narodzinami, jest uspokojeniem dla niego.

Pani przytula swoich małych pacjentów?
Powiem szczerze, że to dzieci często przychodzą do mnie i przytulają się. Ogromnie się wtedy cieszę, bo to oznacza, że nie odczuwają stresu. Przecież dzieci zazwyczaj boją się lekarzy.

Czytaj więcej na www.gazetakrakowska.pl

Codziennie rano najświeższe informacje, zdjęcia i video z regionu. Zapisz się do newslettera!