Wystawa rzeźb słynnego meksykańskiego artysty Juana Soriano w Instytucie Cervantesa w Krakowie

Praca zdalna zdała egzamin na rynku pracy

Na wystawie „Księżyc i bestiarium Juana Soriano” po raz pierwszy w Krakowie będą pokazywane dzieła tego znakomitego twórcy, uznawanego za jednego z najwybitniejszych latynoamerykańskich artystów XX wieku. Przyjaciel Fridy Kahlo, Octavio Paza i Eleny Poniatowskiej i wielu innych pisarzy i artystów, był genialnym samoukiem, którego twórczość wyrastała tak z meksykańskiej sztuki ludowej, jak i lokalnej i europejskiej awangardy.

W czasie trwającej siedemdziesiąt lat kariery artystycznej zajmował się nie tylko malarstwem i rzeźbą, ale także ceramiką, projektowaniem kostiumów i twórczością literacką. Jego przesycone poezją i surrealizmem obrazy i rzeźby były pokazywane na całym świecie, w tym w nowojorskiej MOMA i madryckim Museo de Reina Sofía.

Wielkoformatowe rzeźby Juana Soriano zdobią dziś place i ulice wielu miast w Meksyku i poza jego granicami. Na krakowskiej wystawie w Instytucie Cervantesa będzie można zobaczyć 20 rzeźb średniego formatu wraz z towarzyszącymi im rysunkami i fotografiami artysty.

- Juan Soriano jest artystą, który z podróży - w sensie dosłownym i przenośnym – uczynił swoją przestrzeń wolności i twórczy sztandar. Jego prace w równym stopniu czerpią z tego, co ludowe i osobiste, z kultury międzynarodowej i oryginalnej asymilacji prądów artystycznych, które poznał z bliska i przetwarzał we własny, niepowtarzalny sposób. W pokazywanej w Krakowie kolekcji rzeźb dostrzeżemy też jego szczególne zamiłowanie do zwierząt, których wizerunki są zawsze efektem wolnej interpretacji, oryginalnej i pełnej liryzmu - mówi Beatriz Hernanz Angulo, dyrektorka Instytutu Cervantesa w Krakowie. - Juan Soriano przemawia do nas poprzez swoje rzeźby o poezji zawartej w księgach natury. Uwieczniona ręką artysty, jest przejawem humanizmu obecnego w jego sztuce.

Juan Soriano, urodzony w 1920 roku w meksykańskim mieście Guadalajara, zaczął malować we wczesnej młodości, a pierwszej wystawy doczekał się już jako nastolatek.

„W dzieciństwie moja wyobraźnia rozwinęła się, gdy zacząłem się interesować malarstwem i rzeźbą. Sądzę, że moja miłość do tej ostatniej narodziła się z figurek lepionych z ciasta przez moją niańkę Mari, która chciała mnie w ten sposób zabawić” – pisał o sobie.

Jego intymne malarstwo stanowiło próbę odcięcia się od tradycji zaangażowanych meksykańskich muralistów na czele z Diego Riverą, uznawanej za esencję meksykańskiej sztuki XX wieku. Europejskie trendy na czele z surrealizmem miał okazję poznać podczas pobytów na Krecie, w Rzymie i Paryżu.

Nomada i obieżyświat, przyjaźnił się z najciekawszymi postaciami kultury Meksyku XX wieku: między innymi Fridą Kahlo i autorką polskiego pochodzenia, Eleną Poniatowską, która poświęciła mu biograficzną książkę „Juan Soriano, nino de mil anos” (Juan Soriano, tysiącletnie dziecko). Słynny meksykański pisarz i poeta Octavio Paz, przyjaciel Soriano, pisał o jego twórczości, że jest połączeniem „trzech mocy sztuki: tradycji, poetyckiej fantazji i wizualnej wyobraźni”.

Od połowy lat 80. Soriano zajmował się głównie rzeźbą. Stale pojawiającym się motywem w jego rzeźbiarskiej twórczości są ptaki i księżyce. Dzieła Soriano można również oglądać w Ogrodzie Rzeźby w podwarszawskiej Owczarni, założonym przez wieloletniego partnera Soriano i dyrektora Fundacji jego imienia, Marka Kellera.

„Fascynująca, mroczna i ironiczna, przesycona erotyzmem i śmiercią” – pisał o twórczości Soriano dziennik „El País”. „Łącząca awangardę ze sztuką tradycyjną z godną podziwu wolnością” – określiło ją jury nagrody Premio Velasquez.

W 1987 roku Juan Soriano zdobył meksykańską nagrodę narodową w dziedzinie sztuki. W 2004 roku został odznaczony francuskim Orderem Legii Honorowej, a w 2005 otrzymał Nagrodę Velazqueza w dziedzinie sztuk plastycznych przyznawaną przez hiszpańskie Ministerstwo Kultury. Zmarł w 2006 roku.