Chopin - Dialog Przestrzeni [wideo zapowiedź]

"...Artyści rzeźbiarze związani ze środowiskiem krakowskim zmierzyli się z trudnym
tematem. Wystawa "Chopin - Dialog Przestrzeni" zorganizowana w Złotej Sali Filharmonii Krakowskiej jest pięknym, kameralnym spotkaniem rzeźby i muzyki.

Swoje postrzeganie Chopina przedstawia dziesięcioro artystów rzeźbiarzy reprezentujących różne pokolenia i różnorodne style tworzenia. Dzięki temu wystawa ma wiele odcieni, jest intrygująca i niespokojna. Plejadę rzeźbiarzy otwiera charyzmatyczny mistrz Marian Konieczny, którego prace na stałe wpisały się w panoramę narodowej kultury i bardzo często były hołdem złożonym
ważnym postaciom historycznym lub postaciom związanym z kulturą.

Wśród wystawiających znaleźli się:

Maria Preis-Podczerwińska - wyczarowująca ceramiczne ogrody i łąki, przyciągające uwagę baśniowością i bardzo bogatą paletą barw. Ciepła i łagodna.

Krystyna Nowakowska tworząca rzeźby malarskie i rzeźbiarskie obrazy. Znakomicie
przekłada kolory na język form a trójwymiarowe kształty na język barw.

Ewa Wójcik-Konstantinovska - artystka niepokorna, konsekwentnie poszukująca
nowoczesnych ewokacji w swojej sztuce. Sztuce szlachetnej i surowej.

Jerzy Nowakowski - rzeźbiarz wszechstronny, o zacięciu prospołecznym. Od lat uprawia rzeźbę w niemal jej wszystkich formach - od medalu po monument, a efekty jego pracy są zachwycające.

Aleksander Śliwa - doświadczony artysta, niezwykle poetycki, liryczny i zmysłowy
w traktowaniu materii rzeźbiarskiej.

Władysław Dudek - wybitny kontynuator dobrych tradycji rzeźby monumentalnej. Autor między innymi wspaniałych pomników Jana Pawła II. Emocjonalny i prawdziwy.

Jerzy Jotka Kędziora - rzeźbiarz monumentalny, witalny, odważnie atakuje przestrzeń. Jego unikalny sposób myślenia, którego efektem są kompozycje balansujące, zapewnia mu ważne miejsce w niszowym świecie rzeźby.

Janusz Wątor - piewca przyrody, namiętnie traktujący jej piękno i zmienność. Nadaje
naturze własne znaczenie, nowe życie.

Mariusz Dydo - najmłodszy uczestnik wystawy. Odważny prowokator, szukający
własnego nowoczesnego języka w rzeźbie. Poprzez nią z przekąsem komentuje świat.

Proces twórczy - którego efekt w postaci rzeźby, obrazu czy utworu muzycznego ma trafić do odbiorcy - jest skomplikowany. Wymaga talentu, wysiłku, jak również wspomnianej wolności. Twórczej swobody, bez której sztuka nie może istnieć. Prezentowane na wystawie rzeźby dowodzą wyobraźni i odwagi ich autorów. Imponuje także wspaniały warsztat artystów. Różnorodność w interpretowaniu życia i muzyki Chopina jest jej dużym atutem.

Mamy polne kwiaty Marii Preis-Podczerwińskiej jako nawiązanie do pasji folklorysty kompozytora. Mamy metafi zycznie potraktowaną klawiaturę fortepianu autorstwa Janusza Wątora. Dalej – życie, miłość, dramat i sztuka Chopina odczytane geometrią przez Ewę Wójcik-Konstantinovską. Intryguje natchniony - nieco jazzowy - pianista oraz dowcipny Chopinożerca Mariusza Dydo. Bardzo nowoczesne bemole Jerzego Nowakowskiego fantastycznie tną przestrzeń a malarskie opowieści Krystyny Nowakowskiej wprowadzają w klimat muzyki romantycznej. Elementy liryki i poezji uderzają też w rzeźbach Aleksandra Śliwy. W podniebny świat perlistych dźwięków
muzyki Chopina porywają balansujące rzeźby Jerzego Jotki Kędziory. Trudno wyobrazić sobie wystawę rzeźbiarską bez portretów. Portrety Fryderyka Chopina autorstwa Mariana Koniecznego i Władysława Dudka posiadają głębię psychologiczną - zdawałoby się, że niemal ludzką, niemal chopinowską – oraz ogromny autorski ładunek emocjonalny.  Są piękne..."