Znamy gości 2. Festiwalu Conrada

Festiwal Conrada, w tym roku organizowany pod hasłem "Inne światy, inne języki" (Kraków, 2-7 listopada 2010), jest wspólnym przedsięwzięciem Miasta Kraków, Krakowskiego Biura Festiwalowego oraz Fundacji Tygodnika Powszechnego.

Przez blisko tydzień wydarzeniom literackim towarzyszą pokazy filmów związanych z literaturą, wystawy, koncerty oraz wykłady, tworzące dla prezentowanych twórców lub dzieł literackich dodatkowe, pozaliterackie konteksty. W pierwszej edycji Festiwalu wzięli udział m.in.: Pascal Quignard, Per Olov Enquist, Edgar Keret oraz doborowe grono polskich pisarzy, m.in. Olga Tokarczuk, Marek Bieńczyk, Stefan Chwin, Andrzej Stasiuk, Jerzy Pilch, Jacek Dukaj, a także czołówka polskich reportażystów, m.in. Wojciech Jagielski i Mariusz Szczygieł.

Herta Müller (ur. 1953) jest niemiecką pisarską rumuńskiego pochodzenia. Zadebiutowała w 1982 roku powieścią "Niziny". Pierwsze wydanie ukazało się w okrojonej formie, gdyż cenzura nie zgodziła się na druk niektórych fragmentów. W 1987 roku z ówczesnym mężem (pisarzem Richardem Wagnerem) wyemigrowała do Niemiec, gdzie mieszka do dziś. Wykładała na niemieckich uczelniach i zajmowała się pisaniem. W 2009 roku otrzymała Literacką Nagrodę Nobla. W języku polskim ukazały się następujące książki Müller: "Sercątko", "Dziś wolałabym siebie nie spotkać", "Lis już wtedy był myśliwym", "Król kłania się i zabija", "Niziny", "Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie", "Głód i jedwab".

Marjane Satrapi (ur. 1969) jest irańsko-francuską autorką komiksów i powieści graficznych, a także reżyserką filmów animowanych. W latach 2000-2003 ukazały się we Francji cztery tomy jej najsłynniejszej powieści graficznej "Persepolis", w której opowiada o swym życiu w Iranie i w Europie. W 2007 roku na jego podstawie powstał film animowany, który Marjane wyreżyserowała wraz z Vincentem Paronnaudem. Jest laureatką prestiżowego konkursu komiksowego organizowanego przy Festiwalu Komiksu w Angoulême. W Polsce prócz "Persepolis" ukazały się: "Kurczak ze śliwkami" oraz "Wyszywanki".

Amos Oz (ur. 1939) jest izraelskim eseistą, prozaikiem i publicystą. Zadebiutował w 1965 roku zbiorem opowiadań "Tam, gdzie wyją szakale". W przekładzie na polski ukazało się kilka jego powieści i zbiorów opowiadań, m.in. "Firma", "Mój Michał", "Czarna skrzynka", "Pantera w piwnicy", "Poznać kobietę", "Aż do śmierci", "Nagle w głębi lasu", "Rymy życia i śmierci", "Sceny z życia wiejskiego". Amos Oz współzakładał organizację Szalom Achszaw (Pokój Teraz). Jest wykładowcą literatury na Uniwersytecie im. Ben-Guriona w Beer Szawie. Od kilku lat wymieniany jest w gronie faworytów do literackiej Nagrody Nobla.

Rabih Alameddine (ur. 1959) jest amerykańskim pisarzem. Oprócz wydanej po polsku powieści "Mistrz opowieści. Hakawati" opublikował w USA dwie powieści - "Koolaids" i "I, the Divine" - oraz zbiór opowiadań "The Perv". Alameddine jest także malarzem, swe prace wystawiał w wielu galeriach w Europie, Ameryce i na Bliskim Wschodzie. Mieszka w San Francisco i Bejrucie.

Jurij Andruchowycz (ur. 1960) jest ukraińskim poetą, prozaikiem, eseistą, tłumaczem i muzykiem. Zadebiutował w 1985 roku jako poeta. W tym samym roku założył (z Wiktorem Neborakiem i Ołeksandrem Irwańcem) grupę Bu-Ba-Bu (Burleska-Bałagan-Bufonada), która w znaczący sposób wpłynęła na ukraińską scenę literacką. Uznanie przyniosły mu publikowane w latach 90. powieści: "Rekreacja", "Moscoviada" oraz "Perwersja". W Polsce - prócz wspomnianych powieści - ukazały się również następujące książki: powieść "Dwanaście kręgów"; zbiory esejów "Erz-herz-perz", "Ostatnie terytorium. Eseje o Ukrainie" oraz napisana wspólnie z Andrzejem Stasiukiem "Moja Europa. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową"; tomy wierszy "Piosenki dla martwego koguta", "Egzotyczne ptaki i rośliny. Wiersze z lat 1980–1990". Jest laureatem m.in. prestiżowej Nagrody Angelus, przyznawanej we Wrocławiu.

Claude Lanzmann (ur. 1925) jest francuskim reżyserem, reporterem, dokumentalistą, redaktorem naczelnym pisma literacko-politycznego "Les Temps Modernes" (założonego przez Paula Sartre’a i Simone de Beauvoir). Światowy rozgłos przyniósł mu film "Shoah" - mówiona historia Holokaustu, w której Lanzmann zaprezentował świadectwa Żydów, Polaków i Niemców, pomijając źródła historyczne. Zależało mu na pierwszoosobowej narracji uczestników wojny. Inne jego filmy: "Dlaczego Izrael" (1972), "Tsahal" (1994), "Sobibór" (2001) oraz "Raport Karskiego" (2010).