Józef Czapski "Na nieludzkiej ziemi"

Na nieludzkiej ziemi wpisuje się, wraz z Innym światem Herlinga-Grudzińskiego i Archipelagiem Gułag Sołżenicyna, we wstrząsający kanon świadectw hekatomby cierpień, jakie zgotowała światu komunistyczna utopia realizowana z niewyobrażalnym okrucieństwem przez sowiecki aparat przemocy i ucisku.

Józef Czapski (1896-1993). Pisarz i malarz, członek grupy kapistów. W 1917 roku zaciągnął się do I Pułku Ułanów Krechowieckich. Rok później udał się do Rosji w poszukiwaniu zaginionych kolegów, którzy, jak stwierdza, zostali rozstrzelani. Uczestniczył w wojnie polskobolszewickiej 1920 roku, został odznaczony Virtuti Militari. Wiele lat spędził we Francji, podczas II wojny światowej był więziony w obozie w Starobielsku (Wspomnienia starobielskie wydane w 1944 roku). W latach 1941-1942 poszukiwał zaginionych oficerów polskich (opisał to w relacji Na nieludzkiej ziemi – wyd. w 1949 roku). Po wojnie był jednym z redaktorów
paryskiej "Kultury". Po 1945 roku wystawiał głównie w ParyŜu, Londynie i Szwajcarii. Eseje literackie, drukowane przez niemal 40 lat w paryskiej „Kulturze”, w których autor dzieli się swoimi wzruszeniami, olśnieniami i przemyśleniami, wydał Znak w tomie Czytając (1990), a eseje o sztuce w zbiorze Patrząc (1983). W 1997 roku w Znaku ukazał się Tumult i widma (po raz pierwszy opublikowany w 1981 roku w Bibliotece „Kultury”) – autorski wybór z dzienników, zapisków i esejów twórcy, wydany po raz pierwszy oficjalnie w Polsce. Tematy esejów i wspomnień to ludzi i ich twórczość: m.in. Norwid, Brzozowski, Lechoń, Haupt, Błok, Rozanow, Sołżenicyn, Simone Weil, Maritain, Malraux, liczni malarze polscy i zachodnioeuropejscy.