dr Maciej Korkuć, IPN: Kapitał moralny jaki po sobie pozostawiła walka RP o wolność i niepodległość jest trudny do przecenienia

SZP została założona przez grupę oficerów WP działających na mocy upoważnień od Naczelnego Wodza przerzuconych do walczącej jeszcze Warszawy drogą lotniczą. Celem była walka o niepodległość Polski, całość terytorium i wolność obywateli. Chodziło o wykonywanie zadań państwowych w kraju okupowanym przez wrogów.

Polskie Państwo Podziemne było przedłużeniem struktur państwowych Rzeczypospolitej Rolskiej jawnie działających na uchodźstwie. Działało z upoważnienia najwyższych władz RP – rządu i Prezydenta. Cywilne struktury działały równolegle z pionem wojskowym. Ten pion to siły zbrojne w kraju, czyli kolejno: Służba Zwycięstwu Polski – Związek Walki Zbrojnej – Armia Krajowa. One wraz z Polskimi Siłami Zbrojnymi na Zachodzie oraz z Polskimi Siłami Zbrojnymi tworzonymi w ZSRS z obywateli RP uwolnionych z sowieckich łagrów i miejsc deportacji (zwanymi armią Andersa), i potem ewakuowanymi na Bliski Wschód i do Europy, razem współtworzyły Wojsko Polskie walczące w czasie wojny o niepodległość.

Największą siłą było społeczne poparcie tej walki, świadomość, że Polska istnieje i walczy. I świadomość żołnierzy tego państwa, że są naprawdę wyrazicielami dążeń miażdżącej większości społeczeństwa. Zarazem wiara, że Polska jako kraj aliancki nie może przegrać wojny – jeżeli Niemcy zostaną przez aliantów pokonane. Związek Sowiecki zrobił wszystko, żeby te nadzieje się nie ziściły.

Niemcy zostały pokonane a Polska została zniewolona przez totalitaryzm sowiecki. To było największą tragedią polskiego Państwa podziemnego: mimo ogromnego wysiłku, organizacji, walki i przelanej krwi – Stalin, przy faktycznej bierności Zachodu, spowodował, że cel tego wszystkiego (niepodległy byt państwa polskiego) nie został osiągnięty.

Ale kapitał moralny jaki po sobie pozostawiła walka Rzeczypospolitej Polskiej o wolność i niepodległość – jest trudny do przecenienia w dzisiejszych czasach. I w dzisiejszych sporach historycznych i politycznych.

Decyzja o wybuchu Powstania w Warszawie była wynikiem konkretnych okoliczności z 1944 roku, kiedy perspektywy odbudowy Polski jako niepodległego państwa były coraz bardziej zagrożone ze strony Sowietów. Polska – na zachód od Wisły wciąż okupowana przez Niemców – podjęła walkę zbrojną w stolicy w obliczu coraz większych ustępstw naszych anglosaskich sojuszników wobec żądań Stalina. Ta walka zbrojna była krzykiem do wolnego świata o to, aby nie pozwolić aby naród od początku wojny walczący, nazywany sumieniem świata, stał się łupem sowieckiego totalitaryzmu. Walka przeciw Niemcom przypominała polskie prawa do wolności, przypominała aliantom o wszystkich najważniejszych zasadach, które sami zapisali w Karcie Atlantyckiej. Z nich wynikało, że tzw. Narody Zjednoczone nie mogą się zgodzić na terytorialne okaleczenie Polski i nowe jej zniewolenie przez Moskwę. Powstanie Warszawskie było działaniem militarnym ściśle powiązanym z polityką, dyplomacją, i medialnym wydźwiękiem walki o wolność. To podstawowy warunek aby rozumieć dlaczego to nie była walka o samą Warszawę, tylko walka o wolność wszystkich Polaków i o niepodległość naszego państwa.

Pozwalając Niemcom i Stalinowi na zduszenie Powstania i zniewolenie Polski – świat aliancki zaprzeczył wszystkim wartościom, którymi był oklejony od stóp do głów, a które pokazywać miały moralną wyższość aliantów nad państwami Osi. To budowało kulawy pokój w powojennej Europie, i klimat fałszu, który towarzyszył budowie ONZ. Klimat fałszu, który mści się na tej organizacji do dzisiaj. Warto abyśmy mówiąc o historii pokazywali światu Zachodu do czego prowadzi faktyczne zaprzeczenie oficjalnie głoszonym wartościom. To pokazuje uniwersalny wymiar wojennej i powojennej tragedii Rzeczypospolitej Polskiej.

Zmiany w polskich szkołach - to musisz wiedzieć!