Kapucyni informują, że uroczystości pogrzebowe o. Dominika Mariana Orczykowskiego odbędą się w sobotę 23 marca 2024 roku w Kościele Kapucynów pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Krakowie Olszanicy ( ul. Grzegorza Korzeniaka 16). O godz. 10.30 rozpocznie się różaniec za zmarłego, a o godz. 11 msza św. pogrzebowa, po niej ciało o. Dominika zostanie odprowadzone na cmentarz w Krakowie Olszanicy.
Kapucyn ten pochodził z Drohobycza, miasta w zachodniej części Ukrainy w obwodzie lwowskim. Do zakonu wstąpił w Sędziszowie Małopolskim na Podkarpaciu, od liceum był związany z Krakowem, tutaj też studiował, chociaż opuszczał Kraków, wracał tutaj. To właśnie w Krakowie Olszanicy spędził ostatnie lata. Przebywał na emeryturze w Krakowskim Ośrodku Rekolekcyjnym Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Olszanicy.
Prowincja Krakowska informuje
O życiu, działalności duchowości, pasjach, posłudze o. Dominika w zakonie nazywanego Bratem informują jego współbracia. Za Zakonem Braci Mniejszych Kapucynów – Prowincja Krakowska podajemy informacje:
Br. Dominik Orczykowski urodził się 29.06.1927 r. w Drohobyczu, w województwie lwowskim. Na chrzcie otrzymał imiona Marian Władysław. Do nowicjatu Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Sędziszowie Małopolskim wstąpił w roku 1945, a rok później złożył tam pierwszą profesję zakonną. Po ukończeniu nauki w Liceum Księży Misjonarzy w Krakowie zdał maturę i podjął studia filozoficzno-teologiczne w seminarium kapucyńskim.
Śluby wieczyste złożył w Krakowie w 1949 roku, zaś święcenia diakonatu przyjął w roku 1953. Po przyjęciu z rąk bpa Franciszka Jopa święceń kapłańskich w roku 1954 rozpoczął swoją długą posługę duszpasterską. Początkowo posługiwał głównie jako kaznodzieja, katecheta i spowiednik, jednak z czasem profil jego duszpasterskiej drogi stał się bardzo charakterystyczny.
Duszpasterz harcerzy
Choć od dziecka związany był z harcerstwem, to jako zakonnik powrócił do niego w roku 1957, obejmując swoją opieką duszpasterską harcerzy w Gorzowie Wielkopolskim. Wielkie zamiłowanie do harcerstwa powróciło z pełną mocą. W latach 1981-1986 w Krakowie był duszpasterzem-kapelanem harcerzy, wtedy to w Krakowskiej 19 Lotniczej zdobył stopnie harcerskie: Harcerza Orlego i Harcerza Rzeczypospolitej oraz wszystkie stopnie instruktorskie: przewodnika, podharcmistrza i harcmistrza. Z czasem też otrzymał harcerskie miano puszczańskie z totemem „Pogodny Orlik” i przyjęty został do Komandorii Szczepów Lotniczych.
W 1982 z grupy klerków kapucyńskiego WSD utworzył I Próbną Drużynę Harcerzy im. św. Franciszka z Asyżu. Uczestniczył w tworzeniu Białych Służb (BS), organizował i uczestniczył w licznych obozach harcerskich oraz harcerskich pielgrzymkach zagranicznych m.in. do Rzymu, Castel Gandolfo, Fatimy i Lourdes. Jako delegat uczestniczył wielu walnych zjazdach ZHR, a także brał udział w uchwaleniu Statutu Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. W roku 2002 został przyjęty do Kręgu Harcmistrzów ZHR.
Za swoje zaangażowanie na rzecz rozwoju harcerstwa w Polsce otrzymał liczne odznaczenia – m.in. Znak Puszczańskiego Uznania, Krzyż Honorowy ZHR „Semper Fidelis”, czy Złoty Medal Harcerskiej Wdzięczności im. Andrzeja Małkowskiego.
Duszpasterz lotników
Jego zainteresowanie lotnictwem, a zwłaszcza szybownictwem, rozpoczęło się wraz z pierwszym pasażerskim lotem, który odbył się w Krośnie w 1961 r. Od tego dnia, poświęcał swoje siły na rzecz duszpasterstwa lotników. Dzięki kontaktom z pilotami spędził w powietrzu kilkadziesiąt godzin.
Niestety z uwagi na wadę wzroku, nigdy nie mógł zostać pilotem. W roku 1962 jako pasażer zdobył wspólny rekord krajowy w klasie D-2 szybowców wielomiejscowych. Jako pomocnik i duszpasterz uczestniczył w wielu zawodach szybowcowych w Polsce i za granicą. Wraz z reprezentantami Polski był m.in. na zawodach w Lesznie, Bolzano i Rieti (Włochy), Pér (Węgry), Räyskälä (Finlandia), Chateauroux (Francja), Örebro (Szwecji), Wiener Neustadt (Austria). Był fundatorem pucharu przechodniego (Puchar Brata Dominika) dla szybownika, który zdobędzie najlepsze wyniki w pierwszej dekadzie sierpnia każdego roku.
Począwszy od roku 1979, organizował corocznie 10 grudnia Msze św. dla lotników w Domku Loretańskim znajdującym się przy kapucyńskim kościele pw. Zwiastowania NMP w Krakowie. Cieszył się wielkim uznaniem w środowisku lotniczym, o czym świadczą licznie przyznawane mu nagrody i tytuły takie jak: Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego, Błękitne Skrzydła, Medal 50-lecia Głównego Ośrodka Badań Lotniczo-Lekarskich Aeroklubu Polskiego, Honorowe Wyróżnienie im. Dedala Aeroklubu Polskiego. Był członkiem lub członkiem honorowym, wielu aeroklubów oraz autorem kilku artykułów związanych z duszpasterstwem lotników.
Jego wyjątkowa droga duszpasterska doceniana była również przez władze państwowe, co wyrażono m.in. poprzez uhonorowanie go takimi odznaczeniami jak: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), Krzyż Wolności i Solidarności, Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Empatia transmitowana społecznie?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
