Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi

Po pierwsze, była to odwaga teologiczna, gdyż udawał się do gniazda Reformacji. W swoim stylu nieco sobie z tego zażartował: "Reformator kilka wieków temu przybył do Rzymu jako pielgrzym, a dziś biskup Rzymu przybywa jako pielgrzym do duchowych spadkobierców Marcina Lutra".

Jednak żarty żartami, ale nie można zapominać, że źródłem reformatorskiej działalności Lutra był właśnie ostry spór z ówczesnym papiestwem. Jan Paweł II, niestrudzony zwolennik zjednoczenia wszystkich chrześcijan, nie zawahał się jednak po 500 latach wyciągnąć ręki do teologicznych przeciwników i powiedzieć:
"Naukowe badania uczonych, tak ewangelickich, jak i katolickich, badania, w których już osiągnięto znaczną zbieżność poglądów, doprowadziły do nakreślenia pełniejszego i bardziej zróżnicowanego obrazu osobowości Lutra. W konsekwencji została przekonująco ukazana głęboka religijność Lutra, którą powodowany stawiał z gorącą namiętnością pytania na temat wiecznego zbawienia."

W innym wymiarze Jan Paweł II wykazał się odwagą jako Polak. Polsko-niemieckie zbliżenie i pojednanie wciąż wielu Polaków traktowało nieufnie i podejrzliwie. A przecież 15 lat wcześniej właśnie ówczesny biskup sufragan krakowski Karol Wojtyła był współautorem słynnego listu biskupów polskich do biskupów niemieckich "Przebaczamy i prosimy o przebaczenie". Inicjatywa ta nie tylko wywołała wściekłość władz komunistycznych z Władysławem Gomułką na czele, ale nawet nie we wszystkich kręgach kościelnych spotkała się z uznaniem.

Jednak Wojtyła, także jako papież, pozostał w tej sprawie konsekwentny. Pojednanie polsko-niemieckie było przecież warunkiem zjednoczenia Europy, którego on był wielkim orędownikiem, także jako głowa Kościoła. Swój pontyfikat zaczął pod hasłem: "Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się!"