Zmarł Stanisław Elmer

Żegnamy Redaktora STANISŁAWA ELMERA, dziennikarza o rozległych talentach, publicystę, reportera, od półwiecza piewcę pejzażu ludzkiego ziemi gorlickiej. Jego odejście to niepowetowana strata nie tylko dla wielkiej rzeszy Czytelników "Gazety Krakowskiej"i "Gazety Gorlickiej". To przede wszystkim wyrwa kadrowa w formacji reprezentującej najlepsze cechy polskiej inteligencji.

To ona w decydujących dla losów kraju i narodu chwilach postawiła na sojusz i solidarność z robotniczymi masami, by doprowadzić do upadku zniewalającego systemu. Za ten swój ideowy wybór zapłacił internowaniem w stanie wojennym, nadwerężeniem zdrowia i wymuszonym odejściem z zawodu dziennikarskiego. A przecież nigdy nie posiłkował się kombatanckimi papierami, nie usiłował zdyskontować swego opozycyjnego statusu sięganiem po honory, zaszczyty, czy urzędowe godności. Pozostał, jak zawsze, rzecznikiem tych wszystkich, którzy na rozmaitych etapach transformacji ustrojowej zostali zapomniani, skrzywdzeni, wykluczeni i pominięci. Obdarzony wybitnym słuchem społecznym, pozostawał w stałej gotowości służenia drugim pomocą, dobrą radą, interwencyjnym piórem. Stworzona przez niego i redagowana "Gazeta Gorlicka"była i jest platformą dialogu społecznego, wyrazicielem społecznych nastrojów, weryfikatorem poczynań władzy rozmaitego szczebla. Będąc urodzonym społecznikiem, zdobył sobie Redaktor zasłużoną renomę w swej posłudze samorządowej, jako radny powiatu gorlickiego. Jego niespotykana popularność i powszechne uznanie w rozlicznych środowiskach, to także efekt pedagogicznego stażu. Spod jego polonistycznej ręki wyszło wielu wybitnych gorliczan, pamiętających przekazane wzorce moralne i wiedzę. Studiując w Uniwersytecie Jagiellońskim, jako obiecujący poeta, przynależał do rocznikowego grona koleżeńskiego, z którego wychynęli na przestwór życia naukowego i literackiego tacy absolwenci jak Michał Sprusiński, Jan Pieszczachowicz, profesorowie Franciszek Ziejka, Bogusław Dunaj. Jego wyniesione z liceum gorlickiego sportowe pasje znalazły kontynuację w uczelnianej reprezentacji koszykarzy i lekkoatletów, a później w pracy trenerskiej w gorlickich klubach. Był odkrywcą wyjątkowych zdolności reprezentacyjnego koszykarza i olimpijczyka z 1972 roku - Franciszka Niemca (Budowlani Gorlice, Resovia). Całym sobą angażował się w budowanie gorlickiego sportu, prezesował Glinikowi, uchodził za patrona pierwszoligowego awansu koszykarek tego klubu. Zarówno w pracy zawodowej, jak i na gruncie aktywności społecznej pozostawał tytanem poświęcenia i sumienności. Nie zważał na lekarskie zalecenia i prośby najbliższych. W ostatnim roku, kiedy zmagał się z okrutną chorobą, nawet przykuty do szpitalnego łóżka starał się nie zawodzić wiernych Czytelników. Rozmawiał z nimi do końca.