Tajemnica skośnookich pąków

Hiszpańscy goście Krakowskiej Wiosny Baletowej okazali się genialni.

Tak było w trzech baletowych opowieściach, które Hiszpanie zaprezentowali na scenie Teatru im. J. Słowackiego. Pierwsza zatytułowana "Arcangelo" do muzyki Corellego i Scarlattiego przeniosła nas w przetykany złotem i brązem świat mężczyzn i kobiet, którzy tańczyli swoje życie. I nie miało tu najmniejszego znaczenia przekładanie ich historii na fabularną akcję, zadawanie sobie pytania: o czym ona jest. Najważniejsze były emocje, które doskonale tłumaczyły uczucia wypływające z pojedynczych gestów, ruchów, a nawet kropli potu spływających z czół tancerzy. By wszystko zrozumieć, wystarczyła czarna płachta zjeżdżająca na końcu i porywająca w swoje objęcia niczym śmiertelny całun skośnooką cielesną doskonałość. W "Cautiva" do muzyki Alberta Iglesiasa ten ledwo rozkwitły azjatycki kwiat zmieniał się w odrzuconą dziewczynę, skutą łańcuchami uczucia. Stając się rywalką kobiety ognia, spalała się w płomykach jej czerwonej sukni, ginęła w tajemnicy spojrzenia ukrytego za czarną maseczką. Twarze tancerzy ukryły się za to za białymi maskami w scenie "Por Vos Muero", wykonywanej do starohiszpańskiej muzyki XV i XVI wieku. Wyrażały one zastygłą na twarzy śmierć czającą się za dworskimi gestami, krokami przeplatanymi popisami błaznów. Młody bóg zhiszpańską bródką, zaraz obok skośnooka, nie rozkwitła tajemnica. Płynność ciał, które ma się przed oczami jeszcze długo po zakończeniu spektaklu. Krakowska Wiosna Baletowa to fenomen, na który trzeba chuchać idmuchać. Niewiele jest imprez, które mogą jej dorównać.