Selector Festival 2011: wywiad z Crystal Castles

Polecamy także: Selector Festival 2011: relacja, wywiady, zdjęcia. Sprawdź!

Ponoć Crystal Castles nie lubią komputerów Atari?
Tak, to prawda. Naprawdę nie znosimy gier video. Nigdy w nie nie gramy, bo uważamy to za stratę czasu.

Powiedziałeś jednak kiedyś, że używasz dźwięków tworzonych przez Atari, ponieważ denerwują one ludzi, a dziś to jedyny sposób, żeby wzbudzić w nich jakieś emocje. Czy naprawdę uważasz, że jest z nami aż tak źle?
Użyłem Atari dobrych sześć lat temu w kilku utworach, ponieważ uznałem, że są one wystarczająco szorstkie i irytujące, by wówczas wykorzystać je w mojej muzyce. Nigdy nie pomyślałem, że te trzy - cztery piosenki byłyby w stanie określić całe nasze brzmienie. Najczęściej używamy starych syntezatorów z lat 60. i 70. Naprawdę nie chcemy być rozpoznawani tylko na podstawie tych kilku utworów z 2004 roku.

Twoje inspiracje to zespoły takie jak Sonic Youth, podczas gdy Alice najbliżej do muzyki punkowej. Jak na co dzień przebiega wasza współpraca, skoro macie odmiennie źródła inspiracji?
Nie, tak naprawdę nasze gusta są do siebie niesamowicie podobne. Oboje lubimy te same punkowe zespoły, te same kapele z lat 90. Kiedy poznałem Alice, nie mogłem uwierzyć, że muzycznie mamy ze sobą tak wiele wspólnego. Kochała i nienawidziła te same zespoły, które i ja kochałem i nienawidziłem. To było jak spotkanie młodszej siostry, o której istnieniu nie miałeś pojęcia do chwili, gdy skończyłeś dwadzieścia lat.

Zagracie dziś na całkiem sporym festiwalu. Jak odnajdujecie się na dużych imprezach? Czy nie uważacie, że wasza muzyka lepiej brzmi w klubach?
Fakt, na festiwalach jest wielu zupełnie przypadkowych ludzi, którzy nawet nie wiedzą, jak nazywa się twój zespół. Stoją godzinami w jednym miejscu przyglądając się kapelom zespołom z czystej ciekawości. Ale naszych fanów jesteśmy w stanie rozpoznać zawsze. Wiemy, kim są.

Jak więc opisałbyś fana Crystal Castles?
Nie można opisać naszego fana, ponieważ może nim być trzydziestoletni zakręcony muzyczny wariat albo piętnastoletnia dziewczynka. Po prostu nie możesz zdefiniować naszego fana, bo są totalnie różni.

Ostatnie pytanie. Przeczytałam kiedyś, że Alice po usłyszeniu po raz pierwszy twoich nagrań nazwała je "Joy Division w smutnej wersji electro". Popraw mnie, jeśli to nieprawda i odpowiedz przy okazji, czy takie zespoły, jak Joy Division są wam bliskie?
Tak, dokładnie to wówczas powiedziała. Chciałem pozostawić moje utwory w wersjach instrumentalnych do czasu, gdy spotkałem Alice. Wiedziałem, że chcę by to właśnie ona nagrała do nich partie wokalne. Niestety odmówiła, nie chciała nawet ich posłuchać i uciekła. Postanowiłem zmusić ją do przesłuchania mojej muzyki, co wcale nie było łatwe, bo nie wiedziałem, gdzie jej szukać. W wieku czternastu lat uciekła z domu i zamieszkała na punkowym squacie (nielegalnie zajętym pustostanie - przyp. red.), który niedługo po naszym spotkaniu został zlikwidowany. Szukałem Alice przez kolejnych osiem miesięcy. Wiedziałem, że kapela, w której grała koncertowała na squatach, ale nie wiedziałem, gdzie one są. Alice pomógł mi odnaleźć kumpel, który mył szyby przejeżdżających samochodów. Wieczorem tego dnia, w którym go spotkałem poszliśmy na imprezę do jednego ze squatów. Była tam także Alice. Wszyscy słuchali płyty anarchistów z Crass. Wyłączyłem ją i puściłem nagrane przez siebie utwory. Gdy Alice je usłyszała, porównała je do wspomnianej smutnej elektroniki Joy Division. Wtedy zdecydowała, że będzie ze mną występować w zespole.

Rozmawiała Monika Jagiełło

**

Czytaj także: Przed Selector Festival: rozmawiamy z Does It Offend You, Yeah?**

Święto Miasta Krakowa 2011: szczegółowy program [Wielka Parada Smoków, Selector Festival,Opera Rara]

Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail.Zapisz się do newslettera!

Wszystko o Euro2012 na**www.drogadoeuro2012.pl**