Kraków. Teren między Kinem Kijów a hotelem Cracovia ma się zmienić w oazę z palmami i kopcami [WIZUALIZACJE]

Kino Kijów działa prężnie, dawny hotel Cracovia ma zyskać drugie życie i stać się częścią wystawienniczą Muzeum Narodowego w Krakowie, a z tyłu mamy jeszcze całkiem przyzwoity stadion. Co pośrodku? Pomiędzy gmachami jest jakby ziemia niczyja, porastająca chaszczami, nadgryziona zębem czasu, przysłonięta kioskiem lub budką z frytkami, czasem ktoś coś nabazgroli na schodach łączących budynki hotelu i kina. I taka sytuację mamy w samym centrum Krakowa. Para architektów, profesorów z Akademii Sztuk Pięknych, uznała, że należy zmienić ten stan rzeczy i stworzyła projekt na nowe oblicze tego miejsca.

Projekt to dzieło krakowskiego Studia Sztuki Oko Grzegorz Biliński i Alicja Duzel-Bilińska. To małżeństwo profesorów z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pomysł był ich inicjatywą, ale weszli we współpracę z zarządcą kina Kijów. Wizja architektoniczna daje pole do dyskusji co do przyszłości tego terenu.

Główną oś projektu stanowi ogród znajdujący się w obszarze między kinem, a Muzeum Narodowym. Zasada jego kompozycji oparta jest o specyficzny układ ścieżek nawiązujący do rozwijającej się taśmy filmowej, wzdłuż których, jakby na stop klatkach znajdują się nawiązujące do krakowskich kopców wyposażone w multimedia kopce.

Zabiegi projektowe mają na celu przekształcenie urbanistyczne tzw. nie-miejsca, „przelotowej” przestrzeni komunikacyjnej w miejsce, będące przestrzenią spotkań, narracji, poznania, dialogów czy kontemplacji.
Jednocześnie projektanci nie zagubili przebiegającej wzdłuż Alei, komunikacyjnej funkcji tej przestrzeni. Charakter ogrodu, placu - miejsca ma naturę zmienną, charakterystyczną dla zdarzeń temporalnych, prowokowany przez dziejące się w przestrzeni zdarzenia kulturalne związane z działalnością festiwalową i eventową kina Kijów. Celem projektu było nadanie temu miejscu potencjału przestrzeni kreatywnej.

Zagospodarowanie terenu i użyte rozwiązania formalne mają na celu ukształtowanie estetyki miejsca, nadaniu jej nowego wymiaru oraz uporządkowanie funkcji, a tym samym stworzenie miejsca spotkań związane z eventowym charakterem działań instytucji kina. W odniesieniu do symbolicznego formalnie ruchu taśmy filmowej oraz narracyjnego charakteru sztuki filmowej w projektorze oraz krakowskiej tradycji upamiętniania poprzez kopce i kopczyki, zaproponowano formę w takiej, wspomnianej poetyce.

W konsekwencji zaprojektowano, zdefiniowaną geometrycznie przestrzeń zieloną, kształtowaną swobodnie, z przenikaniem się dwóch ciągów: pieszego ciągu wędrówki i poznawania oraz drugiego, ciągu cieku wodnego, zmysłowego odnośnika naszego doświadczania, którego kumulacja następuje w kopcu zwanym „Soczewka”.

Wymieniono w całości nawierzchnie: od zielonej trawy i łąkowych odniesień do drewnianych ciągów pieszych. Autorzy zdecydowanie zalecają stosowanie zasady niebrukowania nawierzchni oraz zachowanie zasady prawidłowej retencji wód opadowych.

Autorzy sugerują wykorzystanie nowoczesnych środków informacyjnych w taki sposób, by poszczególne kopce - reprezentanci symboliczni poszczególnych działów twórczości filmowej, były skupiskami przekazywania informacji, aż po możliwości oglądania filmów na małych urządzeniach cyfrowych, jak telefony i inne…Wszystko to powinno być oparte o własną sieć informatyczną kina, jak np. tzw. bomby informacyjne.

Ważnym elementem kompozycyjnym ogrodu, będzie renowacja zniszczonej technicznie przewiązki wraz ze zniszczoną kręconą klatką schodową, łączącej oba budynki zespołu kina i hotelu, odbudowanie istniejącej tam kiedyś cukierni oraz przegród szklanych oddzielających przestrzeń ogrodu od Alei Krasińskiego, w postaci hybrydycznych przegród wodno - szklanych.

Kino Kijów to miejsce szczególne. Już sam fakt, że powstało w latach sześćdziesiątych XX w. w czasach pewnego rodzaju fermentu intelektualnego, Beatlesów i lotu na księżyc, a przede wszystkim, że zostało zaprojektowane i zbudowane w Krakowie, w mieście szczególnym, rysunków Daniela Mroza, niesamowitej wyobraźni Stanisława Lema i teatru Tadeusza Kantora, a także niejako tworzącej główną ścianę hallu kina niezwykle barwnej, ceramicznej, ręcznie wykonanej mozaiki o powierzchni 325 m2 autorstwa Krystyny Zgut-Strachockiej powoduje, że unosi się nad nim obłoczek niezwykłości. Jest to sztandarowe dzieło modernizmu. W tamtych czasach było największym i najnowocześniejszym w Polsce miejscem magicznego świata filmu z szerokoformatowym, wklęsłym ekranem przystosowanym do wyświetlania taśm filmowych dużych formatów, nawet 70 mm ze stereofonicznym dźwiękiem, co dla naszego projektu miało ideowe znaczenie. To wszystko powodowało, że Kino Kijów tworzyło fantastyczną kulturę spotkań i współdzielenia emocji, tych osobistych i tych społecznych.

Jako uczniowie autora projektu tego dzieła, profesora Witolda Cęckiewicza, jako scenografowie, którzy tworzyli scenografię w nieistniejącym już teeatrze telewizji, którego dyrektorem był filmowiec Kazimierz Kutz i jako artyści multimedialni, a przede wszystkim jako Krakusy, którym to miejsce jest bardzo bliskie nie mogliśmu nie sięgać do tych niezwykłych nastrojów. Dlatego obecny stan kina, zwłaszcza jego zdewastowanego otoczenia sprowokował naszą rozmowę z administratorami kina, w czasie której zaprezentowaliśmy nasze projektowe propozycje rozwiązania tej sytuacji, wydobycia walorów tego miejsca i ożywienia go i włączenia go do przestrzeni miejskich ogrodów. Idea opiera się o zasadę trzech zróżnicowanych przestrzeni, którymi otaczamy obiekt kina: obszaru między kinem a Muzeum Narodowym, gdzie zaprojektowaliśmy właściwy ogród z kawiarnią, kinem na świeżym powietrzu, ciągiem wodnym i palmą, jako przywołaniem ogromnej palmy, która kiedyś stała w hallu kina, obszaru przed wejściem do kina, gdzie odnosząc się do tradycji salonów krakowskich opisanych w książce pt. Salony Krakowskie, której autorką jest Anna Gabryś zaprojektowaliśmy specyficzny, ruchomy salon, widoczny zwłaszcza w czasie festiwali i streamingów oper oraz obszaru znajdującego się od strony wyjścia z kina, gdzie na jego zachodniej elewacji znajduje się mozaika z wielkim zachodzącym słońcem autorstwa prof. Cęckiewicza i gdzie w otoczeniu krzewów dzikich róż zaprojektowaliśmy długą ławkę, do siedzenia, lewżenia, wypoczywania i spotkań towarzyskich dla wychodzącej z kina i chcącej dyskutować o filmach publiczności.

Autorami projektu są:
Alicja Duzel-Bilińśka - Studio Sztuki OkO i ASP
Grzegorz Bilinski- Studio Sztuki OkO i ASP

Współpraca w zakresie biosfery :
Wioletta Gosztyła
Emilia Jeż

Ubezpieczenie OC samochodu elektrycznego