Attila Jamrozik urodził się 24 października 1944 roku w Balatoföldvàr na Węgrzech. Zmarł w Krakowie, we wtorek 10 grudnia.
Był artystą plastykiem, absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Projektant w Spółdzielni Meblomet w Mszanie Dolnej, potem w Spółdzielni Elektrometal w Wieliczce, a od 1973 r. pracował na własny rachunek w pracowni artystycznej (wraz z żoną).
Jak podkreśla dr Jerzy Bukowski, Attila Jamrozik "zapisał się we wdzięcznej pamięci podwawelskich działaczy niepodległościowych przede wszystkim jako niezłomny prezes Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków od 10 grudnia 1980 do 1 marca 1983 roku."
We wrześniu 1980 r. został współzałożycielem Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, a w 1981 r. współwydawcą „Głosu Plastyków” - dodatku do „Dziennika Polskiego” (była to próba wznowienia pisma wydawanego w 20-leciu międzywojennym). Od 10 do 13 grudnia 1981 r. był uczestnikiem Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie.
W styczniu 1982 r. był przesłuchiwany przez SB (w związku z listem napisanym przez niego 14 grudnia 1981 r. do komitetu partii i wojewody z żądaniem zwolnienia internowanych kolegów), przeszukiwano jego dom i pracownię.
Był zaangażowany w ruch kultury niezależnej, m.in. jako współorganizator wystaw. Współpracował z Komitetem Pomocy Więzionym i Prześladowanym przy krakowskiej kurii, w ramach Komitetu Kultury Niezależnej zajmował się dystrybucją pomocy stypendialnej oraz koordynacją pomocy materialnej i medycznej wśród plastyków.
W latach 1984-89 był członkiem Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa. Z kolei w latach 1989-1990 zaangażował się w struktury Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarności”. W 1989 współorganizował i przewodniczył pierwszemu zjazdowiu reaktywującemu ZPAP.
W latach 90. był członkiem Komisji Kultury Rady Miasta Krakowa.
To autor (wraz z żoną) ok. 100 projektów różnych obiektów użyteczności publicznej, sklepów, banków, muzeów, szpitali, domów wczasowych, mieszkań, scenografii filmowej, również np. projektu aranżacji wnętrz i kolorystyki Szpitala Rehabilitacyjno-Leczniczego Instytutu Pediatrii UJ w Krakowie-Prokocimiu (1979-88).
Został odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, nadanym przez Rząd RP na Uchodźstwie w Londynie (1989), Krzyżem św. Franciszka oo. Kapucynów w Krakowie (1995), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1997), Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016).
"Przyjaciele nazywali go zawsze Prezesem. W każdych okolicznościach mogli liczyć na Jego życzliwe i konkretne porady udzielane w bezkompromisowej formie nieodmiennie zgodnej z duchem narodowych imponderabiliów. Będzie Go nam brakowało, ale pozostaniemy wierni patriotycznemu przesłaniu, jakie realizował przez całe swoje pracowite życie w służbie Polsce" - pisze Jerzy Bukowski.
WIDEO: Trzy Szybkie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
