Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić. Premiera włoskiego dokumentu o Lidii Maksymowicz, byłej więźniarce KL Auschwitz

FLESZ - Uwaga piesi! Mandat za telefon na pasach

Mimo osiemdziesięciu lat Lidia Maksymowicz wciąż spotyka się z młodzieżą w Żydowskim Muzeum Galicja, ostatnio także online, niestrudzenie opowiada historię trzylatki, która trafiła do obozu obozu KL Auschwitz-Birkenau, gdzie stała się obiektem pseudomedycznych eksperymentów doktora Mengele.

Matka od czasu do czasu przychodzi do dziecięcego baraku łamiąc obozowy regulamin. Czołga się po ziemi, gdy reflektor nie oświetla drogi. Przynosi kawałek chleba, ziemniaka albo cebulę. Szepce córce do ucha: "Nazywasz się Ludmiła Boczarowa. Pochodzisz z Mińska. Twój ojciec, Aleksander, jest oficerem Armii Czerwonej".

W styczniu 1945 roku małą Ludmiłę (takie imię nosiła wówczas Lidia Maksymowicz) rozdzielono z mamą, która została ewakuowana wraz z innymi więźniami w Marszu Śmierci. Dziewczynka została w obozie do 27 stycznia 1945 roku, do momentu wkroczenia Armii Czerwonej. Po wyzwoleniu obozu adoptowało ją polskie małżeństwo z Oświęcimia. Po siedemnastu latach od wyzwolenia Auschwitz-Birkenau Niemiecki Czerwony Krzyż poinformował Lidię Maksymowicz o odnalezieniu jej biologicznej matki.

- O tym, co się zdarzyło nie można zapomnieć, trzeba przestrzec młodych, żeby się nigdy więcej nie powtórzyło - tak zawsze mówię podczas spotkań z młodzieżą - mówi Lidia Maksymowicz. - Wiele osób nie chce wracać do tak bolesnych wspomnień, dla mnie również nie jest to łatwe, ale uważam, że dopóki mogę, powinnam robić to w imieniu tych, którym nie udało się przeżyć. Wciąż są młodzi ludzie, którzy chcą przychodzić na takie spotkania, słuchać o przeżyciach osób, które przeżyły obozy czy getta. Naszym obowiązkiem jest przestrzeganie, by nigdy więcej nie powtórzyła się taka historia, jaka spotkała nas.

Dokument „70072, dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" to relacja z podróży po włoskiej Dolinie Aosty, śladami Jana Pawła II, która Lidia Maksymowicz odbyła latem ubiegłego roku oraz spotkaniami z włoską młodzieżą. W filmie wykorzystane zostały również dokumenty historyczne, m.in. fragmenty dokumentu zrealizowanego w Moskwie podczas pierwszego spotkania pani Lidii i jej matki.

„Chociaż jej historia wydawała się podobna do innych, które już słyszeliśmy. Jednak w pewnym momencie stała się ona wyjątkowa, niepowtarzalna, niesamowita nie tylko ze względu na niektóre zdarzenia, ale przede wszystkim ze względu na trzeźwą analizę i przemyślenia samej Lidii, tak bardzo surowe i jednocześnie spokojne, naznaczone wspólnym mianownikiem - braku nienawiści czy chęci zemsty” - wyjaśniają genezę pomysłodawcy filmu, włoskie stowarzyszenie La Memoria Viva.

W opowiadającym historię Lidii Maksymowicz filmie wyreżyserowanym przez Elso Merlo z muzyką m.in. Leopolda Kozłowskiego zaadresowany został przede wszystkim do młodzieży, ma charakter edukacyjny. Autorzy mają w planach realizację filmu fabularnego na kanwie historii Lidii Maksymowicz. Włoski film powstał pod patronatem Parlamentu Europejskiego, a poczta włoska wyemitowała pamiątkowy znaczek z tej okazji.

Premiera filmu odbędzie się na stronie Włoskiego Instytutu Kultury 27 stycznia o godz. 11.00, w Międzynarodowym Dniu Pamięci Ofiar Holocaustu.