Dlaczego obchodzimy Święto Rękawki? [zdjęcia]

Zobacz też fotorelację: Migawki z Rękawki

Święto Rękawki tradycją sięga czasów przedchrześcijańskich i związane jest z pogańskimi zaduszkami wiosennymi. Palone wówczas oczyszczające ognie oraz sadzone święte gaiki miały zapewnić spokój duszom zmarłych. Zapisy o tej uroczystości odnaleźć można już w "Księgach Hetmańskich" autorstwa Stanisława Sarneckiego z drugiej połowy XVI wieku.

Ziemia noszona w rękawach...

Nazwa "Rękawka” wywodzi się z legendy o królu Kraku, po śmierci którego wierny lud zapragnął usypać mu okazałą mogiłę. Gdy przyszło do jej sypania, kto żyw, nosił ziemię. A noszono ją, jak kto mógł: koszami, w cholewach butów, a najczęściej w rękawach szytych wedle starej mody - obfitych, szerokich, bufiastych - pisał Jan Adamczewski w "Legendach Starego Krakowa". Językoznawcy są jednak innego zdania, twierdzą bowiem, iż nazwa wywodzi się z języka starosłowiańskiego, przy czym czeskie słowo "rakew" oznacza trumnę, a serbskie "raka"- grób.

Po przyjęciu chrześcijaństwa, na wzgórzu Lasoty, zdecydowano postawić mały kościółek pod wezwaniem św. Benedykta, którego święto przypadało na 21 marca, czyli dawną pogańską równonoc wiosenną. W tej chwili ów kościół zwiedzać można tylko raz w roku, właśnie podczas "rękawkowych" uroczystości.

Pierwszy wtorek po Wielkanocy

Święto odbywa się zawsze w pierwszy wtorek po Wielkanocy i towarzyszą mu liczne konkursy, zabawy oraz pokazy rycerskie. Przybiera ono formę stylizowanego średniowiecznego festynu, gdzie skosztować można takich przysmaków, jak chleb ze smalcem, a także podziwiać sztukę tańca średniowiecznego oraz obcować z rozmaitymi rzemiosłami: koszykarstwem, garncarstwem czy kowalstwem.

Mimo pochmurnej pogody, pod Kopcem zgromadził się tłum ciekawy średniowiecznej kultury, a w powietrzu poza zapachem ogniska czuło się też aurę wiosennego festynu.