90 lat temu Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura zwyciężyli w największej międzywojennej sportowej imprezie lotniczej

Wybór miejsca świętowania (krakowskie Muzeum Lotnictwa Polskiego) nie jest przypadkowy. Teren byłego lotniska Rakowice-Czyżyny, który jest jednym z najstarszych lotnisk jakie powstało w Europie (1912 r.), był także w 1932 r. jednym z lotnisk etapowych w Challenge.

W okresie międzywojennym był to najbardziej prestiżowy turniej lotniczy. Składał się szeregu konkurencji: m.in. jak najkrótszego startu i lądowania samolotu czy etapowego lotu wokół Europy.

Samoloty sportowe zostały specjalnie zaprojektowane na III zawody. Po rozważeniu wszystkich możliwości, w tym i finansowych, postanowiono wystawić po trzy samoloty PZL i RWD.

Samoloty specjalnie zostały skonstruowane i zbudowane, tak aby mogły uzyskać możliwie dużo punktów według regulaminu opracowanego przez Niemiecki Aeroklub, który faworyzował samoloty niemieckie. Konstruktorzy obu wytwórni: PZL - Jerzy Dąbrowski i dr inż Franciszek Misztal oraz trójka z RWD – Rogalski, Wigura i Drzewiecki, od dawna pracowali nad najbardziej nowoczesnymi konstrukcjami takimi, które byłyby w stanie konkurować z przodującymi samolotami zagranicznymi.

Warunkiem było, żeby samoloty konstrukcji PZL były metalowe, natomiast RWD – konstrukcji mieszanej.

PZL-19 był metalowym dolnopłatem trzymiejscowym ze skrzydłami składanymi wzdłuż kadłuba, napędzany silnikiem de Havilland Gipsy III o mocy 120 KM, który pozwalał osiągnąć minimalną prędkość około 68 km/h, a maksymalną 216 km/h.

Dzięki społecznym funduszom LOPP (Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej), dotacjom Ministerstwa Komunikacji i ofiarności pracowników Polskich Linii Lotniczych LOT w Warsztatach Sekcji Lotniczej na Okęciu powstały trzy dwumiejscowe samoloty RWD-6, przeznaczone do udziału w 3. Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych w 1932 roku.

Pierwszy lot na RWD-6 wykonał 3 czerwca 1932 roku Jerzy Drzewiecki. Samoloty otrzymały znaki SP - AHL, SP - AHM i SP - AHN. Podczas prób - w czasie lotu z dużą prędkością nisko nad ziemią - doszło do rozsypania się skrzydeł, lecz na szczęście pilotujący SP - AHM Jerzy Drzewiecki uratował się.

RWD- 6 to samolot górnopłatowy o konstrukcji mieszanej, skrzydłach drewnianych, które umożliwiały składanie wzdłuż kadłuba, wykonanego ze spawanych z rur stalowych. Napędzany był 7-cylindrowym gwiazdowym silnikiem Armstrong Siddeley Genet Major o mocy 140 KM. Maksymalna prędkość uzyskana to - 216 km/h, a dzięki bogatej mechanizacji skrzydeł na całej ich długości w postaci szczelin i klap, osiągano niezwykle małą minimalną prędkość - 57 km/h.

Maszyna osiągała również wyjątkowo krótki start na bramkę o wysokości 8 metrów z ok 110 metrów i lądowaniem z tejże - około 105 metrów, co było w lotnictwie niezwykłym osiągnięciem. Czas złożenia skrzydeł i ich rozłożenia wynosił 2 minuty i 13 sekund.

Sportowy samolot RWD-6 był pierwszym samolotem w Polsce i jednym z pierwszych na świecie z tak krótkim startem i lądowaniem oraz rekordową minimalną prędkością i dużą mechanizacją skrzydeł.

W 1932 r. w 3. Challenge International de Tourisme (zawody trwały od 12 do 28 sierpnia) zwyciężył kp. Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura na RWD-6 SP-AHN, natomiast kpt. Tadeusz Karpiński zajął 9 miejsce. Zwycięstwo Żwirki i Wigury było pierwszym dużym międzynarodowym sukcesem polskiego lotnictwa.