Portal stworzony z myślą o koneserach, muzealnikach i kolekcjonerach

Polska sztuka ludowa w Marsylii

- Naszym głównym celem jest rozpropagowanie wiedzy o sztuce etnograficznej. Chcemy pokazać wspaniałe dzieła ludowe, jakimi są niewątpliwie drzeworyty – mówi Beata Skoczeń-Marchewka z Muzeum Etnograficznego w Krakowie.

Jak to działa?

Pracownicy Muzeum stworzyli innowacyjny projekt, jakim jest Wirtualne Muzeum Drzeworytów Ludowych, gdzie znajduje się baza drzeworytów, dostarczająca obszernych informacji o zabytkach ludowego drzeworytnictwa, zachowanych w zbiorach publicznych, kościelnych i prywatnych.

Dla każdego klocka i odbitki twórcy portalu zakładają dokument, w którym zapisywane są cechy formalne obiektu, ikonografia, czas powstania, autorzy, użytkownicy, itd. informacje wzbogacone są zdjęciami z możliwością wyeksponowania szczegółów. Internauci mogą szybko i w łatwy sposób wyszukać potrzebne informacje na temat drzeworytów. Wystarczy mieć dostęp do internetu i przeglądarkę.

Z myślą o koneserach, muzealnikach i kolekcjonerach

WMDL ma służyć różnym odbiorcom: muzealnikom, którzy na co dzień zajmują się sztuką i kulturą ludową, badaczom, historykom, pracownikom antykwariatów, konserwatorom sztuki, bibliotekarzom, archiwistom, kolekcjonerom oraz amatorom. – W większości dzieł, ten portal to jedyny sposób, by zobaczyć drzeworyt, który często nie jest już wystawiany albo należy do prywatnych kolekcji – przyznaje Grzegorz Graff, współtwórca WMDL.

W 2011 roku, dzięki współpracy Muzeum Etnograficznego w Krakowie oraz 9 innych instytucji z Małopolski i Podkarpacia w bazie znalazły się informacje o ponad 230 obiektach. – W planach na kolejny rok jest umieszczenie w bazie kolejnych 500 danych o polskich drzeworytach ludowych ze zbiorów publicznych oraz prywatnych – mówi Skoczeń-Marchewka.

Już dziś na portalu dostępna jest wirtualna wędrówka po drzeworytach z Płazowa, jednak twórcy przygotowują kolejną wystawę w sieci – "Jędrzej Wowro".

Drzeworyt jako przedmiot kultu

Najstarsze zachowane polskie drzeworyty ludowe pochodzą z początku XVIII wieku. Ich twórcami byli najczęściej rzemieślnicy działający w świeckich lub przyklasztornych warsztatach. Znane są nieliczne nazwiska lub monogramy drzeworytników, m.in. Macieja Kostryckiego z Płazowa, Tomasza Bąkowskiego i Ksawerego Stankiewicza z Leżajska, Wojciecha Bryndzę i Sagana z Bobrka.

Drzeworyty umieszczano w domach, kapliczkach i wiejskich kościołach. Przedstawiane na nich święte postacie były przedmiotem kultu, miały strzec domowników, ich dobytku oraz zwierząt gospodarskich i zbiorów.

Praca w terenie

Pierwsze opracowania na temat ludowego drzeworytnictwa bazowały na niewielkiej grupie obiektów, te zaś uległy częściowemu rozproszeniu po 1939 roku. Próbą całościowego podejścia do tematu była wystawa polskich drzeworytów ludowych zorganizowana przez Muzeum Etnograficzne w Krakowie w 1970 roku, w ramach III Międzynarodowego Biennale Grafiki. Po roku 1970 pojawiły się głównie pojedyncze opracowania wybranych zagadnień.

- Dziś przeprowadzamy szeroką pracę w terenie, aby dowiedzieć się gdzie drzeworyty były i nadal są. Czy to w prywatnych domach czy w kościołach i na plebaniach. Będziemy szukać i badać, to będzie w pewnym sensie praca detektywistyczna – mówi dr Antoni Bartosz, dyrektor Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie.

Zobacz też:

• Złoto dla reprezentacji Muzeum Etnograficznego

• Targi sztuki ludowej

Kliknij w zdjęcie i zobacz fotogalerię z krakowskich wydarzeń
Krzysztof Nęcka wygrał konkurs na film o Podgórzu!	Moda na ulicach Krakowa! Zobacz zdjęcia	Krakowski Bieg Kelnerów. Kto wygrał? Sprawdź!	Tak wygląda nowy Dworzec Główny! Zdjęcia
Dodaj artykuł	Dodaj zdjęcia	Dodaj imprezę	Bloguj z MM