Dzień Życia Konsekrowanego - homilia Prymasa Polski

Umiłowani Bracia i Siostry!
Święto Ofiarowania Pańskiego przypadające 2 lutego, poświęcone jest życiu konsekrowanemu. Moją modlitwą i życzliwym sercem obejmuję więc wszystkie osoby życia konsekrowanego, które spotykają się dziś w prymasowskiej archidiecezji gnieźnieńskiej. Jednocześnie zapraszam wszystkich wiernych, zwłaszcza cierpiących i chorych do duchowej solidarności z niewiastami i mężczyznami poświęconymi Panu i żyjącymi według rad ewangelicznych.

Wsłuchując się w słowo Boże pragnę rozważyć niektóre aspekty posłannictwa życia konsekrowanego. Posłannictwo to jest kontynuacją misji samego Jezusa Chrystusa i uczestnictwem w służbie całego Kościoła. Wyraża ona najgłębszą istotę nowej ewangelizacji, której tak bardzo potrzeba u progu trzeciego tysiąclecia.

1. Misja świadectwa
„Abyście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu” (1 Kor 7, 35).
Święty Paweł mówiąc o ludziach bezżennych i żyjących w związku małżeńskim, przypisuje bezżenności pewną przewagę. Nie chce w ten sposób, by-najmniej, odradzać ludziom zawierania małżeństwa czy też podejmowania zawodów świeckich. Jednakże stawia sprawę jasno: „Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu, o to, by być świętym i ciałem i duchem, o to, by godnie i z upodobaniem trwać przy Panu” ( 1 Kor 7,5-27).
Takim widocznym wyrazem trwania przy Panu i oddania się niepodzielonym sercem Bogu jest w Kościele ślub czystości, jaki – razem ze ślubem ubóstwa i posłuszeństwa – składają dobrowolnie i ze względu na Boga osoby konsekrowane. Zasługą tego ślubu jest to, iż – jak poucza Papież Jan Paweł II – „w pewien sposób uprzedza nadejście przyszłej epoki, kiedy to nastąpi pełnia królestwa niebieskiego, które już teraz jest obecne w zalążku i w tajemnicy, i kiedy po zmartwychwstaniu ludzie nie będą się już żenić, ani wychodzić za mąż, lecz będą jak aniołowie Boży” (VC 32). Ślubowana czystość, jako życie w celibacie, która jest też ozdobą wszystkich kapłanów, jest znakiem zapowiadającym ostateczne nadejście królestwa Bożego.

Osoba konsekrowana, obierając drogę rad ewangelicznych, upodabnia się do Chrystusa i naśladuje formę życia, którą przyjął On sam i którą dał za wzór swoim uczniom. Osoba konsekrowana, zachowując dziewictwo świadczy, że Bóg jest największą miłością i Jemu – przez Syna – należy oddać swoje serce. Praktykując ubóstwo, świadczy o Jezusie, który wszystko otrzymał od Ojca. Żyjąc w posłuszeństwie, świadczy o Chrystusie, mającym upodobanie jedynie w pełnieniu woli Ojca. Dawanie osobistego świadectwa jest najważniejszym elementem w całej misji życia konsekrowanego: „Dawać świadectwo o Chrystusie swoim życiem, czynami i słowami – jak poucza Papież Jan Paweł II – oto szczególna misja życia konsekrowanego w Kościele i świecie” (VC 109).

To świadectwo jest przypomnieniem o miłości Bożej rozlanej obficie w sercach naszych. To świadectwo, jak mówił Jan Paweł II w Nowym Sączu zaprasza nas do świętości, tak jak powiedział Ojciec Święty w Nowym Sączu (16. 06. 1999 r.), zaprasza nas do świętości: „Bracia i siostry, nie lękajcie się chcieć świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie nowe tysiąclecie erą ludzi świętych”.

Niech dziś, w święto Ofiarowania Pańskiego, wszystkie Instytuty Życia Konsekrowanego, Stowarzyszenia Życia Apostolskiego i Instytuty Świeckie zostaną ogarnięte naszą modlitwą. Prośmy Boga, aby ich członkowie zawsze stawiali na pierwszym miejscu bezinteresowną służbę Bogu, aby Jemu podporządkowywali całe swoje życie i Jemu ofiarowali wszystko czym są, aby byli w ten sposób czytelnym znakiem Chrystusa w świecie oraz „wymownym, choć często dokonywanym w milczeniu, przepowiadaniem Ewangelii” (VC 25). Im bardziej dana wspólnota czy osoba oddana jest wyłącznie Ojcu, im bardziej upodobniona jest do Chrystusa, im bardziej otwarta jest na Ducha, tym bardziej przyczynia się do odnowy oblicza świata i jest skuteczna w działaniu misyjnym.

2. Misja prorocka
„Pan Bóg twój wzbudzi ci proroka” (Pwt 18, 15)
Księga Powtórzonego Prawa ukazuje nam źródło profetyzmu biblijnego. Tym źródłem jest Bóg, który każe Mojżeszowi ustanowić instytucje proroków. Prorok to człowiek, który słucha i słyszy to, czego inni, nie słyszą. Więcej: pro-rok usłyszane słowo musi podać dalej, jest więc szczególnym narzędziem komunikacyjnym między Bogiem i człowiekiem.
Ten obraz biblijnego proroka jest zbieżny z prorockim charakterem życia konsekrowanego. Prorockość jest bowiem wpisana w samą naturę tego życia i jest szczególną formą uczestnictwa w funkcji profetycznej Chrystusa, którego Ojciec namaścił Duchem Świętym i ustanowił Kapłanem, Prorokiem i Królem (por. KKK 183). Na barkach osób konsekrowanych spoczywa – wpisana w naturę tego rodzaju życia – misja prorocka. Przypomniał nam o tym Papież Jan Paweł II w Adhortacji posynodalnej „Vita Consecrata”: „W dziejach Kościoła obok innych chrześcijan nie zabrakło też mężczyzn i kobiet konsekrowanych Bogu, którzy na mocy szczególnego daru Ducha Świętego pełnili autentyczną posługę prorocką, przemawiając w imieniu Boga do wszystkich, nawet do Pasterzy Kościoła” (84).

Takich proroków nie zabrakło w naszej ojczyźnie. Wystarczy wspomnieć takie postaci, jak o. Maksymilian Kolbe, brat Albert Chmielowski, o. Rafał Kalinowski, s. Urszula Ledóchowska, o. Honorat Koźmiński, s. Franciszka Siedli-ska, s. Bolesława Lament, s. Faustyna Kowalska, s. Marcelina Darowska, s. Bernardyna Jabłońska, s. Maria Karłowska czy Edmund Bojanowski; wystarczy przypomnieć sobie nazwiska 42 osób należących do Instytutów Życia Konsekrowanego, a beatyfikowanych w gronie 108 Męczenników II wojny światowej przez papieża Jana Pawła II w Warszawie w 1990 roku. Takich proroków nie brakuje i dziś: wystarczy spojrzeć oczyma wiary i dostrzec ich wokół siebie.

Nie ulega wątpliwości, że „prawdziwe proroctwo ma swój początek w Bogu, w przyjaźni z Nim, w uważnym wsłuchiwaniu się w Jego słowa” (VC 84). Prorok – zanim przemówi jako rzecznik Boga – musi dobrze wsłuchać się w Jego słowa; musi nieustannie i gorliwie poszukiwać wo